Piłsudski u steru władzy
Od jesieni 1918 do 1921r. Piłsudski był Wodzem Naczelnym. Zbudował od podstaw polską armię. Zasłynął jako zwycięski wódz w bitwie warszawskiej z Rosjanami w 1920r. Piłsudski był już wówczas pierwszym Marszałkiem Polski. Głową państwa Piłsudski przestał być w momencie wyboru prezydenta, którym 9 grudnia 1922 roku został Gabriel Narutowicz. Do czerwca 1923r. Marszałek pozostawał w wojsku, a później całkowicie zrezygnował ze służby publicznej. Osiadł w niewielkim domku w podwarszawskim Sulejówku. Dużo czasu spędzał na zabawach z córkami Wandą i Jadwigą, które uwielbiały, gdy opowiadał im prawdziwe bądź zmyślone historie. Pracował od wieczora do późnych godzin nocnych. Zarabiał na utrzymanie domu, pisząc teksty związane z historią, a także działalnością, którą prowadził jako Naczelnik Państwa i jako Naczelny Wódz. Nie korzystał z pensji wypłacanej mu przez państwo. Przeznaczał ją na potrzeby Uniwersytetu Wileńskiego lub wdów i sierot po żołnierzach. Piłsudski niecierpliwie czekał na dogodny moment, aby powrócić na scenę polityczną. Najbardziej odpowiedni nadarzył się w kwietniu 1926r., kiedy to Wincenty Witos został premierem Polski. Marszałek postanowił wywrzeć nacisk na prezydenta i premiera. Chciał aby powołany został nowy rząd. 12 maja po dramatycznej rozmowie z prezydentem Wojciechowskim, w której nie zdołał przekonać do swoich racji, zdecydował się na użycie siły. O godzinie 18 padły pierwsze strzały. W tej walce zginęło kilkaset osób. Lecz starania marszałka nie poszły na marne. 15 maja prezydent i rząd podali się do dymisji. W wyniku przewrotu majowego Piłsudski objął pełnię władzy. Sprawował ją po dyktatorsku. Koncentrował się na dwóch rzeczach: obronności kraju i polityce zagranicznej. Legenda otaczała Piłsudskiego już za życia. Najbardziej powszechna była jego legenda żołnierska. Jednak jego przeciwnicy budowali czarną legendę, zarzucając mu próżność i chęć zaspokojenia własnych ambicji. Z kolei po zamachu majowym zwolennicy zaczęli przypisywać mu wszelkie możliwe zasługi. Cały czas jednak towarzyszył mu prawdziwy podziw, a cegiełki do jego legendy dokładali wybitni artyści – poeci, pisarze, malarze i rzeźbiarze. Jednym z popularnych motywów malarskich było ukazywanie Piłsudskiego na jego ulubionej klaczy Kasztance, tak jak uczynił to w 1928r. Wojciech Kossak. Marszałek zmarł 12 maja 1935 roku. Jego serce zostało pochowane na cmentarzu w Wilnie koło matki – tak jak Piłsudski sobie zażyczył, a ciało złożono na Wawelu.
